Bittere tranen, goede moed

Laten we vooral bedenken dat Donald Trump meer de katalysator is van de oplopende spanningen in de wereld dan dat hij er de oorzaak van is. Ziedaar, enkele uitdagingen. Allereerst is het van de hoogste urgentie dat simplificerend rechts en echt links met elkaar het gesprek aangaan, ondanks eerdere wederzijdse verketteringen.

Waarom? Beide flanken van het politieke spectrum begrijpen dat wij als burgers door de voortdenderende mondialisering onze greep op onze levensomstandigheden verliezen, en dat daar fundamenteel iets aan gedaan moet worden.Europa moet het gesprek aangaan met Rusland; liever vandaag dan morgen. De keuze is òf nog meer bewapening in het spel brengen, de navo nog dichter tegen Rusland laten aanschurken en afstevenen op een oorlog, òf anderzijds het diplomatieke verkeer z’n werk laten doen en het klimaat rijp maken voor ontwapeningsconferenties.

Daar hebben we de navo niet voor nodig, integendeel. Het is nog niet zo dat de VS een totalitaire staat zijn geworden, maar de mensenrechten en de grondbeginselen van de rechtsstaat – en van de beschaving – staan er onder zware druk. Voor Europa nog meer reden om dit hier niet te laten gebeuren. En, gesteld dat de verkiezingen van 8 november 2016 in de VS frauduleus verlopen zijn, dan helpt een impeachment van Trump niet om de Amerikaanse regering legitimiteit te geven. Zouden er dan geen nieuwe verkiezingen moeten komen? Zonder burgeroorlog?