Voordat in Oekraïne de oorlog compleet wordt heeft het zin te zoeken naar wegen die mogelijk wel tot vrede leiden. Daarvoor zou Uniting for Peace kunnen dienen. Dat is Resolutie 377 A van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties van 3 november 1950. Daarin wordt geconstateerd dat het kan gebeuren dat de Veiligheidsraad door een veto van een van de Permanente Leden in een impasse komt te verkeren: waar bijgedragen zou moeten worden aan het tot stand brengen van vrede, laat de Raad het afweten.
Nu de Veiligheidsraad anno 2015 ten aanzien van heel veel kwesties niet meer het orgaan is waar de wereld zijn hoop op kan vestigen, ligt het voor de hand te denken aan Uniting for Peace. Immers, het tweede lid daarvan zegt duidelijk: als de Veiligheidsraad er niet in slaagt zijn verantwoordelijk ten aanzien van alle lidstaten van de VN na te komen, dan ontslaat dat de leden van de Algemene Vergadering niet van hun verplichtingen en de Verenigde Naties niet van zijn verantwoordelijkheid onder het Charter om internationaal vrede en veiligheid te handhaven. Laat de Algemene Vergadering van de VN dus nu haar verantwoordelijkheid nemen. Laten landen die misschien iets verder van het conflict in Oekraïne af staan hun wijsheid en bemiddelingscapaciteit in het spel brengen.