Het bijzondere van het in de watten leggen van de boeren is dat we op de televisie veel inkijkjes krijgen in hun stallen. Het is een gezellig gezicht, die tienduizenden kippen bij elkaar op een kluitje, die varkens die zich de hele dag tegen elkaar aan verwarmen, en die koeien die zich niet hoeven te bewegen. Uiteraard, stikstof is een fenomenaal probleem, wat veel boeren bagatelliseren. Natuur is er bij hen om geld te maken. Wat even schrijnend is, is dat ze met bonkige tederheid spreken over hun bedrijf dat van generatie op generatie overgedragen is, maar dat er geen seconde enige emotie opborrelt over het leed dat ze dieren aandoen.
Het verbijstert me: een bedrijfstak die al jaren weet dat ze de natuur geweld aandoen en die beesten crimineel behandelen, die bedrijfstak wordt geknuffeld. We moeten nog liever voor jullie zijn, jullie nog beter begrijpen, en met wetgeving gaan we jullie zo veel mogelijk tegemoet komen, en als jullie niet meewerken, dan begrijpen we dat goed.
Flikker op. We leven toch niet in een land waarin elke wetgeving en -uitvoering uit en te na besproken wordt met mogelijk belanghebbenden. Op een gegeven moment moet er gewoon geregeerd worden. Waar verdienen boeren het aan om een knuffelbehandeling te krijgen?
Neem hen hun wapen af: met hun tractoren mogen ze niet verder komen dan vijfhonderd meter van hun bedrijf. Als ze verder moeten, dan moeten ze een vergunning aanvragen bij de gemeente. Als ze geen terreur en intimidatie meer kunnen uitoefenen met hun tractoren dan zijn ze gewone burgers geworden, en kunnen ze bij wetsovertreding, met als andere burgers, in de gevangenis belanden. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.